Ik ben zo blij. Mijn vriendje heeft me vandaag gevraagd of we naar de efteling gaan. Uiteraard heb ik Ja gezegd. Ik bedoel, wie laat zo'n romantische kans nou schieten? Dat is toch debiel? Ik bel meteen Esther. 'Es.hij heeft me mee gevraagd naar de winter-Efteling. Whooo!' ik kan me niet meer inhouden en laat alle emoties eruit komen. 'fijn.' Esthers stem klinkt vlak. 'waarom doe je zo raar?' ik ben beduusd. Normaal zou ze haast uit elkaar klappen van enthousiasme.'Ach, nou, ja....je gaat veel te veel met Karsten om. Ik voel me achtergelaten.' Ik ben verontwaardigd. Waar sláát dat nou weer op? 'Je bent gewoon jaloers!' gil ik in de hoorn. Daarna kwak ik hem neer. De volgende dag fiets ik naar school. Ik kom langs het park en zie Karsten met een meisje. Ik voel me een beetje jaloers. Ze is blond, slank, grote borsten en tot mijn grote ergernis zie ik Karsten haar hand pakken. Is hij zó ontrouw? Ik sta op het punt er naar toe te stappen, als hij haar kust. Ik ren terug naar mijn fiets en rij naar school. Snikkend ren ik naar Esther. 'Het spijhijt me' brul ik. Ze aait me over mijn haren. 'Rozen verwelken, verkering gaat uit, maar onze vriendschap blijft bestaan!' en dat is waar.